21 januari 2024

Zo, rond half 8 kwam er leven in Landhaus Michael op deze zondag. We hesen ons meteen in de skikleding, want we zouden na het ontbijt direct op pad gaan. Naar de talstation, kaarten kopen, op de Gästekarte laten zetten. Het duurde best even voor we het voor elkaar hadden. Ik koop een Tageskarte, de rest koopt een meerdaags abonnement voor 5 dagen. Ik ga van dag tot dag kijken wat ik ga doen. Halve dag skiën en halve dag wandelen of misschien een hele dag wandelen zou ook kunnen. Heeft een beetje met het weer te maken… en ying en yang en hoe de zon staat tov de maan…

Jan ondervond bij de aankoop van zijn kaart nog een neveneffect. Hij vroeg of er een seniorenkorting bestaat.Dat blijkt het geval, maar toch wil ze zijn ID of paspoort zien.

Het lukt Wouter goed om de piste van de Parsennbahn naar beneden te komen. Alleen maar een paar lessen op een borstelbaan in NL gehad, heel knap. Natuurlijk ging hij een paar keer onderuit, maar het zou heeeeel flauw zijn om daarop te focussen. Nee, dat doen we bij een beginner natuurlijk niet… We besluiten dat ik ga kijken naar een skilehrer(in)  voor een paar uurtjes les. Die vind ik bij de skiverhuur in Ausserhirschegg. Er wordt een privat skischule geraadpleegd. Die zorgt voor een skileraar, Marc. Meetingpoint is bij het dalstation van de Parsennbahn om 13.00 uur.

Ik heb met Jan nog een paar rondjes geskied, hartstikke lekker ging dat. We hebben het afgesloten met een drankje, veeeeel, heeeel veel skiwasser naar binnen geslagen en een hapje. Ik had 4 hele dunne Reibekuchen mit Apfelmuss, heerlijk. Na de lunch ging Jan naar “huis”. Ik kwam Wouter, Bram en Bert beneden tegen. Wouter ging zijn skiles in. Met Bram en Bert ben ik een rondje gaan maken: Parsennbahn, gleitweg naar Heubergbahn, Heubergbahn, Heubergmuldelift, Glitweg naar Zafernalift in Mittelberg. Let op, zei Bert nog, om bij het dalstation te komen moet je na een hutje links af om op hoogte te blijven voor het dalstation van de Zafernalift. Ik was dus op mijn hoede, zie links van de piste een hutje én een routebordje richting Zafernalift. Dus ik, hups linksaf… niet handig, verkeerde hutje bleek later. Stond ik ineens op een stuk zwarte piste en ik begreep waarom die zwart is gewaardeerd. Jemich, ik schrok me een hoedje en dan gaat het natuurlijk mis… bats daar viel ik. Mijn linker ski ging af, fijn, de bindingen doen hun werk. Maar de zwaartekracht deed zijn werk en ik gleed een meter of 2 verder dan mijn ski. Daar lag ik dan met de gebakken peren. En dat is nog tot daar aan toe, niks gebroken, dus wat kan t schelen. Nou, bij zo’n akkefietje kijk je toch meestal om je heen of niemand het heeft gezien. Maar dat hoefde niet. Ik lag ponteficaal onder de Zafernalift, dus de mensen die het dalstation hadden gehaald en in de lift zaten, hadden een eersterangs kaartje voor dit schouwspel.

En ik kon ook nog zien dat verderop Bert en Bram wel het juiste hutje hadden gehoekt en op hun gemakje naar de lift gingen. Even later zweefden die natuurlijk ook over mij heen met een “hey Dikkie”. Enfin. De grote truc was om hier weg te komen. Steile helling, losse sneeuw, dus geen grip, zie dan maar ns 2 meter omhoog te komen… mijn stokken voor mijn rechterski gezet en zo kon ik per 10 cm omhoog. Hehe, de ski terug. Maar nu die ski onder krijgen. Steile helling, losse sneeuw, ik zei het al. Uiteindelijk stond ik en had ik ook de linker ski weer onder. Dacht ik, want toen ik écht ging staan, ging het weer fout. Maar nu gleed de ski een meter of 2 naar beneden. En dat kon ik ook wel. Dus de ski opgepikt. De beste optie leek mij de meest genante ook, namelijk op de kont naar beneden, totdat de helling vlakker werd en ik met goed fatsoen onder kon doen en al rondkijkend verder kon naar de lift. Pfff, dat wil je dus eigenlijk niet.

In de loop van de dag kreeg ik een appje van een niet nader te noemen familielid. Die meldde heel discreet een spelfout in het verhaal van gisteren. Het kwam erop neer dat Pa en Tante Truus (als taalfanatiekelingen) zouden rillen, bij mijn zin in het verhaal van gisteren “er licht meer sneeuw dan ik had verwacht”. Hoe het kan, weet ik niet, want natuurlijk weet ik dat het ligt moet zijn. Weer thuis las ik het appje voor aan Jan en Joke en zegt Joke, “O dat had ik niet zo heel lang geleden ook nog”. Later op de middag komt ze lachend binnen onder het mom, “we zijn echt wel familie”. Ze laat me haar uitglijder lezen op haar telefoon in een appje aan haar vriendin die in Riezlern (waar wij nu zijn) is rond de kersttijd. Joke schrijft “Duimen draaien dat er nog sneeuw licht als wij komen”. De plaats van handeling hetzelfde, het onderwerp hetzelfde én de spellingsfout hetzelfde. Bijna eng😀.

De les van Wouter ging goed. Werd effe onderbroken, omdat de skileraar in de lift zijn telefoon liet vallen en hij die op moest pikken. Maar gelukkig kreeg hij hem terug. Morgenochtend gaat hij met Bram en Bert op pad om te oefenen en morgenmiddag heeft hij nog een les. 

Bij “thuiskomst” gaan we aan de bubbels. Dat wil in dit geval zeggen, Joke gaat aan de bubbels. Ook onze bubbels zijn inmiddels oppeldepop. En, mensen, we hebben nootjes vanmiddag, en dan niet heel saai pinda’s of cashewnoten, nee, die moet je mengen. Vandaag heeft Joke gekookt. We eten Kerrie-preisoep. En die was lekker! Vooral Bram vond m heeeel lekker en nam nog een kop en tja, omdat het op moest nog een kop. Na het eten nog zitten ouwehoeren, dat kunnen wij wel en toen ons nest in. Benieuwd naar de dag van morgen…