Zonnetje

Vanmorgen word ik wakker met het zonnetje in mijn kamer. Fijn of nou ja, misschien ook niet zo fijn... dat weet ik ook niet. Ja fijn, want van regen word ik gauw chagrijnig, nee fijn, want dan wordt sneeuw dikke pap en op de piste is dat dan weer niet zo fijn. Hoe dan ook.... het ontbijt is weer lekker. Inmiddels zijn de twee andere kamers ook bezet. Een moeder met haar zoon en een vader met zijn dochter én een hond... Al best mee gebabbeld...

We pakken onze bolderkar uit de schuur... Huh bolderkar?? Maar Bram kan toch al lopen of heeft Bert zijn poot gebroken? Ja, Bram kan al lopen, nee, Bert heeft alle botten nog heel. Maar Bert had het fantastische idee om de bolderkar mee te nemen, zodat we niet en de ski's en de schoenen en de stokken allemaal in de hand moesten houden. Heel slim van die jongen. Liesl en Oma lachten er hartelijk om, maar vonden het slim bedacht. Ja, oma is er ook nog... op mijn vraag of ze nog volop meedraaide zei ze dat dat volop een beetje minder wordt. Maar ik maakte meteen van de gelegenheid gebruik om haar te vragen of zij weer voor ons Kaiserschmarren wil maken. Wat daarop haar antwoord was?? Ze zei JAAAA. Dus wij krijgen van de week een keer 's avonds Kaiserschmarren!

We lopen dus richting skipiste, trekken de spullen aan en kopen een 2-uurs ticket bij de lift. De eerste paar afdalingen waren beetje onwennig natuurlijk, maar er is best veel van vorig jaar blijven hangen. Zijn best wat plaatjes geschoten. Ik heb er ook een nieuwe fotograaf bij. Bert heeft een filmpje gemaakt toen ik de steile afdaling nam. Ziet er mooi uit. En ik had een toevalstreffer toen ik al skiënd een filmpje maakte. Zie ik ineens Bert in de lift en Bram komt erachter aan. Zij komen meteen naar beneden en dat kon ik ook nog filmen. Oke, het zal geen gouden kalf opleveren, maar dat komt dan ook omdat Bram dacht, ik kies lekker de andere kant dan die Dick aan het filmen is... het rotjong ! Anders had dat kalf er vast wel ingezeten denk ik.

Tegen twaalven na de 2 uurtjes skilift blijven we bovenaan de lift nog even hangen. Daar hebben ze 3 zonnestoelen voor ons neergezet en daar hebben we nog ff lekker liggen luieren in het zonnetje. Maar ja, die heb je dan wel volop "in je bakkes" en dan hebben we het na een klein half uurtje gauw gezien... De laatste afdaling naar beneden en dan op huis aan. Op ons wacht een lekkere boterham op het balkon van Bert en Bram. Heerlijk is dat. Daarna gaan we lekker ff rusten, ja, let wel, niet dat ik dat wilde, maar de jeugd van onder de 50 wilde dat... zucht, steun.... 

In de pauze ben ik al vast met dit verhaal begonnen en ik heb even gekeken wat we zouden kunnen wandelen. Om 3 uur hebben we de bus naar Hinterbichl gepakt (bus in heel Osttirol is gratis, leuk voor ons Nederlanders). Nu is het wel weer lekker in het "zunneke". We zijn uitgestapt op het eindpunt, bij Gasthof Islitzer. Daar voor de beek nog, achter Hotel Islitzer omhoog gewandeld. Het doel is om daar een stuk omhoog te lopen en dan richting Prägraten terug te lopen. De weg is op grote stukken nog besneeuwd, we kunnen hier en daar in oude voetstappen treden, dat gaat wel goed. Maar soms stap je daarnaast en zak je een cm of 20 weg. We komen langs de Lumalm van de familie Kröll. Bram ziet het wel zitten hier een poosje te zitten... dussssss... Later die middag heb ik verslag uitgebracht bij Liesl dat de alm er netjes bijligt, haha. Niks kapot gegaan afgelopen winter zo te zien. Van daar richting Bichl gelopen en van Bichl een stuk verharde "Fahrweg" gelopen en in de eerste haarspeldbocht rechtdoor gelopen tot aan de Timmelbach en van daar langs de beek "recht naar beneden" weer het dorp in. 

In het dorp stopt een auto en we worden aangesproken. Otto Hatzer doet het raam open en geeft me een hand. Ik heb hem nog nooit zo spraakzaam meegemaakt. Doet een rondje familie "der Harrie en die Mutter" komen voorbij. Of die hier ook zijn, nee, dat niet, "maar komende zomer zijn we wel met z'n allen weer hier", antwoord ik, "Bert viert zijn 50e verjaardag hier". Natuurlijk ook nog even vragen waar we logeren. "Schöne grüsse an alle" en hij rijdt door.  Dus bij deze hartelijke groeten aan iedereen, kan ik het niet meer vergeten!

De bedoeling was om door te lopen naar Gasthof Grossvenediger, maar ook hiervoor stak de jeugd tot 50 een stokje. Toen de Hansenhof (en dus onze auto) zo dichtbij was, wilden zij in meerderheid met de auto naar Gottfried. Ja, ook Gottfried is er nog, maar had geen plaats voor ons in de herberg. Er zat nog geen god en goed mens, maar alle tafels waren gereserveerd om 18 uur. Dus inclusief geen eten stonden we met 2 minuten weer op de stoep. 

Toen gekozen voor Gasthof Linder in het gehucht Bobojach. Ook daar een bijzondere ervaring. Het viel ons op dat de kaart buiten aan de deur uit de kastjes was gehaald. Ik zag wel licht in de keuken. Toen hebben we de stoute schoenen toch maar aangetrokken en zijn naar binnen gegaan. "Offiziell sind wir geschlossen" zei de eigenaresse. Toen keek ze met een schuin oog naar de kok "oder hast du noch was"....? Jawel knikte de kok, zo van ik heb wel wat en het licht werd voor ons aangedaan. Een paar potjes 3 op een rij verder, kwam het bijzonder smakelijke eten. Dit keer niemand een Wiener schnitzel, Bram een Kotelett, Bert Gulash en ik had Zwiebelrostbraten.

Bert en Bram komen thuis in "een fris nest". In het thuisfront is hard gewerkt aan het opfrissen van de kamer. Jeroen, Wouter en Rian hebben zich uit de naad gewerkt. De foto gaf ff aanleiding tot lichte schrik, maar de uiteindelijke kleur wordt een paar tinten donkerder. Morgen voor hen weer een week van alledag... Veel plezier op school en op het werk allemaal, haha...

We gaan rechtstreeks naar huis vanavond. De buitenlucht doet ons goed en maakte ons moe maar voldaan. Annette moet het vanavond maar zonder onze omzet doen. Voor mij wachtte nog een warme douche en het schrijven van dit verhaal in de warme stube. De heren relaxeren lekker op hun kamer.