Aan de wandel

Vanmorgen weer het zonnetje in mijn slaapkamer. En natuurlijk  mijn zonnetje ff gebeld. Nog steeds storm en zo in Nederland, nou hier dus niet... Om 8 uur schuiven we weer bij Liesl aan tafel. Dat zijn van die momentjes die ik pak om meer aan de weet te komen... Nou hier komt het nieuws uit het dorp, vooral voor de intimi (haha)...

Groderhof is gekocht door iemand uit Kals, voornamelijk voor de jachtrechten die eraan verbonden zijn. Iemand uit Prägraten wil er wel boeren, dus de landwirtschaft gaat daar door. Voor de Gastwirtschaft, dus hotel/restaurant functie zoeken ze nog iemand. Liesl heeft hier thuis al heel veel te doen, anders had ze er misschien ook nog wel belangstelling voor zei ze... Dus wie zich geroepen voelt...

Uit Neuwirt zijn de asylanten verdwenen. Daar wordt nu een woning van gemaakt voor een dorpeling met een kind met een handicap. 

De Stoanalm is nog altijd niet open. Vooral ook gedoe in de familie bij de erfeniskwestie, als ik het goed begrepen heb.

En dan komt het gesprek op camperplaatsen.... oftewel het ontbreken daarvan. Bert en Rian waren hier afgelopen zomer, maar konden nergens "legaal" terecht. De camping in Hinterbichl had geen plaats meer. Dat betekende dat zij door moesten naar elders. Ook in Virgen en Matrei hadden ze geen plek, dus toen kwamen zij bij het Matreier Tauernhaus terecht, dat is onderaan de plaats waar de Felbertauerntunnel begint. Liesl heeft pas nog gezien wat een voorzieningen er allemaal in zo'n camper zitten. Ze vroeg of ik de gemeente nog een berichtje had gestuurd. Ja, was het antwoord, maar nooit iets gehoord. Ik had al als het ware een pasklaar plannetje met locatiesuggestie erbij. Liesl vond, dat ik het eigenlijk eens even de burgemeester moest vertellen... hihi... dat kan, maak maar een afspraak, ik hobbel wel mee.

Om kwart over 9 hebben we de bolderkar uit de schuur getrokken en konden we zo weer opstomen richting de Talstation van de Ski-arena Prägraten am Grossvenediger. Het eerste skirondje laat nog ff op zich wachten. Ik zie de lift stilstaan en er is iemand bovenop zo'n staander geklommen, dus er zal wel iets mis zijn. Maar dan zet hij zich in beweging en kunnen we omhoog. De piste voelt ijzig aan. Het is koud geweest afgelopen nacht en het is schijnbaar moeilijk om de piste in orde te houden. Later op de ochtend wordt dat door de warme zon en alle skiërs die erop skiën wel wat anders. De lift naar het hoogste punt is ook open en daar gaan we ook gebruik van maken. En zo maken we onze 2 uurtjes weer vol. Daarna zoeken wij onze zonnestoelen bovenaan de kleine lift op en zitten we ff lekker in het zonnetje.

Dan voor de laatste keer neer beneden voor vandaag en lopen we terug naar de Hansenhof. Op het balkon bij Bert en Bram eten we brood, weer in het zonnetje. De middag splitsen we op. Ik ga weer aan de wandel en de heren kiezen voor een middagje chillen. Ik kom het huis uit en bedenk me dat ik de bus kan nemen richting Virgen en dan in Bobojach kan uitstappen. Vandaar kan ik dan op de "Sonnenseite", dus de kant van het dal waar de zon schijnt, naar Wallhorn lopen en aansluitend naar Prägraten zelf. Ter hoogte van de bushalte waar ik uitstapte was afgelopen winter een kleine lawine naar beneden gekomen. Ik heb ook nog een foto gemaakt met het trace van de lawine zichtbaar. Hieronder geef ik ff het adres van het YouTube filmpje van het opruimen van de lawine. Ff kopiëren en in je browser invoeren... 

https://www.youtube.com/watch?v=QDwJ4zBlAZ0

Eerst loop ik flink omhoog met een paar haarspeldbochten en dan gaat het redelijk vlak richting Prägraten. Het pad is goed te doen. Er ligt nog wel sneeuw maar het is goed te doen om erop te lopen. Ik kom onder de Osemahof door en onder het huis en de stal van Hatzer, in de volksmond de Taxerhof (zie ook de foto's). Dan neem ik een stuk asfaltweg omhoog en kom langs de grote boerderij aan de weg naar Hatzer en bij de Kapelle van Wallhorn langs. Vervolgens de weg naar het dorp langs de Replerhof. Thuis speelden de heren Stratego. Ik geloof dat het 1-1 is geworden, voor wie weet ik niet..?!  Na een verfrissende douche zijn we op jacht gegaan naar eten. Harpoen en geweer bleven thuis, maar Gottfried bood uitkomst. Al 100 jaar drijft hij Gasthof Grossvenediger in het dorp. En hij houdt het nog steeds goed vol met zijn restaurant. Zijn gezondheid laat hem zichtbaar in de steek. Inmiddels serveert hij niet meer het eten, maar vraagt hij 100 keer "ob alles passt"... ja hoor... zeker... Wat ze daar nog moeten leren is pas af te ruimen als iedereen aan tafel is uitgegeten. Beetje ongezellig als ze al gaan trekken aan borden of schalen als er iemand nog zit te genieten van het eten. Dat zou een leermomentje moeten zijn.

Als we buiten komen, zien we dat het sneeuwt. Er was al wel over gesproken, dat er misschien sneeuw zou komen, maar of dat dan ook gebeurt, is natuurlijk altijd maar de vraag, ook voor de Prägratner Piet Poulusma. We zien wel waar we morgen gaan skiën...