2024-06-15, 16, 17, 18 Droserow

Ik had het al aangekondigd, de winstwaarschuwing was gedaan… Afgelopen dagen niet veel meegemaakt. We stonden op de camping Am Rätzsee en dat meer was er inderdaad.

Want even voor de goede orde: een See is een meer en das Meer is een zee, maar de Ostsee is dan weer een zee omdat die vrouwelijk is, die Ostsee… of zoiets, om het makkelijk te maken. In ieder geval heb ik meerdere keren op een dag gezwommen. Het water was ca 18/19 graden qua temperatuur, best fris, eerlijk is eerlijk.

Ik schrijf dit op dinsdag, de datum is 18 juni, voor de intimie een bijzondere datum trouwens. We staan op een onofficiële camperplaats in het dorp Sittensen. Dat ligt aan de A-1 tussen Hamburg en Bremen. Het regent pijpenstelen en we hadden geen zin meer om verder te rijden. Morgen nog ruim 300 km voor de boeg. Want we zijn op weg naar huis. Daar wilden we 2 dagen voor uittrekken, lekker kalmpies an. Donderdag 11 uur moeten we de camper weer inleveren, schoongemaakt en wel.

Terug naar de afgelopen dagen. Helemaal niks doen is niet helemaal gelukt. Althans mij niet. Anne wel. Ik heb zowel op zondag als op maandag een wandeling gemaakt. Helemaal om de Rätzsee heen is 18 km. Dat is me te veel. Daarom maar in 2 dagen verdeeld. De zondag de ene kant op (en dezelfde weg terug) en maandag de andere kant op ( en dezelfde weg terug). Wel een beetje saai… alhoewel… ik bij de 2e dag aangesproken werd door een grijze meneer in een Lada. Dat was vroeger een Russisch, oerdegelijk, oostblok automerk. Enfin, deze meneer vroeg me heel beleefd of ik over het wandelpad vanaf de camping over de gemaaide ‘wiese’ was gelopen. Tuurlijk was ik dat en daar kwam die: van maart tot en met november is het verboden over boerenland te lopen. Dat het pad aan de rand van het grasland tegen de bosrand aanliep deed er niet toe. Ik kon het wel opzoeken in Google, want ik had vast wel een telefoon in de zak. Hij ging maar (wel beleefd, dat wel) door. Ik probeerde wat in te brengen en vroeg ook beleefd of ik wat mocht zeggen, waarop hij ‘gleich’ antwoordde. En toen het mijn tijd was, zei ik dat ik dan wel een bordje had verwacht dat het pad verboden gebied was. En of ik wel wist hoeveel bordjes zij al geplaatst hadden en of ik wel wist hoe duur die zijn… Dat kon ik ook op de telefoon opzoeken, zei hij nog. Maar dat heb ik niet gedaan hoor. Er zullen bordjes van 5 en van 100 euro zijn meneer, dacht ik bij mezelf.

Toen hij klaar was met zijn reprimande, stelde ik hem nog een vraag. Ik had gezien, dat diverse verbindingswateren hier de naam Bek dragen. Ik vroeg hem hoe dat uit te spreken. Bleek het eigenlijk bèèk te zijn, net als ons dialectwoord voor beek. We namen in alle vriendelijkheid afscheid en wensten elkaar nog een fijne dag. Hij zal wel genoten hebben van zijn standje aan mijn adres. Trouwens de terugweg heb ik dankzij hem anders gelopen. Maar wel veel minder aantrekkelijk, eigenlijk geen zak aan, plat gezegd.

De ondergaande zon was ook een hot item die we niet mochten missen. Dus daar hebben we er ook een paar van toegevoegd, ook met mensen op het steiger erbij.

Ik heb wel gelezen deze dagen. Ik was al begonnen in een boek dat ik van Willie had gekregen. Maar eigenlijk dacht ik dat het er niet van zou komen dat ik het boek met meer dan 250 pagina’s zou uitlezen. Maar het was toch wel zó interessant dat ik nieuwsgierig werd en bleef. Dank aan Willie, voor de juiste leestips meld je je maar bij hem. En als ik het uit heb, moet ik het in opdracht van Willie doorgeven aan Bert en dat ga ik natuurlijk ook doen.

we hebben ook nog elkaars voetjes verzorgd, haha. Lekker dat gewriemel aan de voeten, NEE, niet kriebelen! En dan creme erop en dan lekker de sokken aan… Maar aan Anne is geen talent als verzorgende verloren gegaan, getuige de foto van mijn voeten… daar liggen geen carrièrekansen, als ze daar nog naar op zoek zou zijn.

De fietsen stonden er maar zielig bij deze dagen. Die zijn niet van hun plek geweest, geen meter. Het was vast een mooi fietsgebied, zien we later als we weer verplaatsen. Maar in dit gebied wordt veel gevaren, met motorboten, maar ook met kano’s en sub-boards. Veel kiosken en haventjes voor pleziervaart ook. Dat die Duitsers zo graag naar Nederland komen….

Vanmorgen hebben we ook weer rustig aan gedaan. De broodjesjacht was heeeeel simpel. Ca 100 meter naar de receptie lopen en de bestelde broodjes ophalen. Daarna de stoelen klaargezet voor ons buitenontbijt. Even de luifel nog uitgedraaid, omdat we die gisteravond misschien niet 100% droog hebben ingedraaid. Na het ontbijt de camper inpakken voor de terugrit met 1 overnachting. Even bedenken wat wel en wat niet nodig is vanavond…

Daarna drinken we koffie aan het ‘Badestrand’… wel ff wat anders dan de stranden op Rügen. En ik zwem nog een laatste keer. Daarna stappen we in de camper voor de rit via Hamburg en Bremen etc terug naar huis. Anne rijdt ook een heel stuk, ook langs Hamburg op. Het ging prima. We zien dat er bij Bremen op de A-1 een ongeluk is gebeurd en dat er file ontstaat. De navigtor, ikke dus, kiest een WoMo-stellplatz uit. In het dorp Sittensen dus. Er is een officieel bestraat terrein voor 6 campers. Die staan al vol. Maar ook een parkeerterrein van een museum, waar nog 12 campers staan. Of het mag, weten we niet. Er staat in ieder geval niet dat het niet mag, maar ja, bordjes zijn natuurlijk heel duur… enz enz enz.

We gaan in de regen naar een restaurant op loopafstand. Griekse naam en Griekse kaart, maar ook schnitzel op de kaart. En dat nemen we allebei ten afscheid van deze vakantie. Het eten is heerlijk en we betalen incl elk een schaaltje salade samen met 2 x 0,4 l frisdrank 40 euro. Wij vinden het waar voor ons geld voor dit laatste avondmaal. Morgen de laatste kilometers naar huis… Zevenaar, we komen eraan!