2022-07-23, 24 en 25 * De kop is eraf: 3 dagen inéén!

Zo, zaterdagmorgen om 6 uur nog thuis in Zevenaar en zaterdagavond om 1830u in ons overnachtingshotel in Ingolstadt. Deze zomer gaan we op een bijzondere missie. Vorig jaar op 30 juni overleed moeder Tonnie. In 2001 strooiden we samen met haar en Tante Truus en Oom Wim de as van mijn vader uit in hun geliefde vakantiedorp Prägraten in Osttirol. Dat wilde zij ook en dus gaan Harrie, Bert en ik met dames en kinderen op pad voor die missie. Inmiddels zijn Tante Truus en Oom Wim beiden overleden. Maar we vinden het heel bijzonder dat hun dochter, volle nicht Joke en haar man Jan meegaan. Dus Kloppers is er ook bij. Volgende week dus met 11 man in totaal op pad.

Ik twijfelde of ik weer een blog wilde gaan schrijven. Maar stiekem vind ik het toch leuk om te doen. Ook om de foto’s te delen. En Anne heeft al weer foto’s geschoten dus de taakverdeling is wel weer duidelijk. Ik teksten, Anne foto’s… Goed, er komt dus weer een reisblog voor iedereen die het leuk vindt om te lezen.

Afgelopen week hadden we al veel aan de voorbereidingen gedaan voor deze vakantie. We waren van plan om vroeg weg te gaan en dat is ook wel gelukt. Om een uur of 6.15 u zijn we vertrokken. Het was niet druk op de snelweg. We waren dus al bij tijds het Ruhrgebied door. Ik had bedacht om de route A45, de snelweg door het Sauerland te nemen. Daar bleek wel een hele afsluiting in te zitten. Maar die hebben we met een omleidingsroute omzeild, dat ging wel goed.

Verderop bleek net na Würzburg richting Nürnberg een dikke file te staan. Dat bracht ons op het idee om vanaf Würzburg naar het zuiden te rijden, richting Ulm en dan een leuk trajekt binnendoor. Toen bleek dat we vlak langs het plaatsje Marktbreit aan de rivier de Main kwamen, zijn we daar ff “aangestoken”. In hotel Zum Löwen daar verblijven op de terugweg Joke & Jan een nachtje. Leuke plaats om er rond te kijken. Het centrum was afgesloten en er stonden tafels met banken, heeeel veel tafels met banken opgesteld. Die middag om 16uur is daar de aftrap van het zgn.Weinfest. Ik ben nog ff de katholieke kerk ingelopen om er rond te kijken. Mijn oog viel op een soort van vat op pootjes met een tappunt erin. Het leek wel een mobiel doopvont, want het stond dichtbij het vaste doopvont. Maar wat mij vooral opviel was het subtiele kraantje. Die kom je tegen op een camping of in een werkplaats. Maar hier in de kerk vind ik het wel heel bijzonder. Zie de foto.

We rijden door mooie landerijen met afwisselende bouwlanden en grasland. Mais en graan wisselen elkaar ook in kleuren af. Met combines worden de rijpe graanvelden op dit moment gemaaid. Dan zien we dat we dichtbij het Altmühltal zijn, het dal van het riviertje de Altmühl. Daar hebben we al eens een reportage over op TV gezien. We hadden ons in het hoofd gezet dat we de Altmühl-Radweg wel een keer zouden kunnen fietsen. Maar daar komen we van terug. Er is wel een stuk wat ons qua omgeving aanspreekt, maar mwoi, verder niet zo bijzonder. Goed, dat kan dus van de bucketlist af.

We vinden het Donau-hotel in Ingolstadt heel gemakkelijk. Het is één blok en we krijgen de prachtige kamer 306. Die ligt op de hoek op de 3e verdieping. Op de hoek dus met aan twee kanten een raam. Dat maakt het tot een mooie kamer. Leuk ingericht. Goed te doen. We zetten eerst ff latte, ff wat relaxen, nog een stuk tijdrit van de Tour de France kijken. Wat doen “we” dat toch weer goed met Jumbo-Visma…

Dan gaan onze magen knorren, ja, ondanks de gehaktballetjes en… en… wat we meehadden. Meneer Google zei dat onze buren een restaurant met Biergarten hebben. Het plan wordt daar even te kijken of het leuk lijkt. Zo niet dan lopen we de stad in. Maar het ziet er gezellig uit én er zit ook nog een gitarist te spelen, jaren-70 en 80 nummers klinken in de tuin. Dus we schuiven daar aan ee tafeltje. Anne bestelt een Cordonblue en ik een Schweinshaxen an Rotkraut mit Knödeln. Anne’s eten komt het eerst. Een joekel van een schnitzel, rijk gevuld met kaas en ham. Mijn eten volgt als Anne haar schnitzel bijna op heeft. Tsja, zo kan dat dan gaan. Ich frage nach, es dauert leider noch…. Zegt de aardige serveerster. “Da kann man machen nix, da muss man gucken zu…” zou moeders hebben geroepen.

Op een gegeven moment dacht ik hé, ik hoor bekende akkoorden. En wat denk je, speelt de gitarist het nummer “you are my sunshine”. En dat staat ook op mijn playlist van mijn nog jonge carrière als gitarist. Er ligt dus nog alles open om in een Duitse Biergarten te gaan spelen, later als ik groot ben. Meteen ook ff gedeeld met mijn gitaarleraar Paul Mulder.

Na het eten zijn we de stad ingelopen. Later blijkt het een rondje van een kilometer of 6 te zijn geweest. Er staan oude en nieuwe gebouwen door elkaar. Én als je oplet kom je gekke dingen tegen. Er staat nog een getuige van een ver verleden op straat. Uit de tijd dat telefoon nog een draad had. Bovendien wil iedereen zijn eigen Neuland… We komen veel de naam Audi tegen. Ik heb nog niet gekeken , maar ik denk dat Audi hier gevestigd is. We lopen ook nog over het Festival der Kulturen. Het is muziek, eten en andere gezelligheid met verenigingen en organisaties van verschillende landen en kerken/geloven. Een bont geheel, leuk om zoiets hier te doen, daar zal iedereen zich welkom bij voelen. De wandeling doen we op het laatst wel zo kort mogelijk “op huus an” want de pap is wel op. Tegen 10 uur zijn we er. En we rollen na een bakkie thee meteen onze mand in. Gutenacht Freunde… es ist Zeit für mich zu gehen…

Zondagmorgen broodjes gescoord bij het tankstation tegenover het hotel. Anne had weer goed voor onze inwendige mens gezorgd. Ze had een beetje broodbeleg meegenomen, goed bezig ! Ik schrijf nog weer een paar alinea’s. Om 8.30u stappen we in de auto. Eerst weer kilometers maken. En daat gaat goed, totdat het bij de rondweg om München even tegenzit. Daar houdt het op. We bijten ons er doorheen, kiezen meestal de verkeerde rijstrook, maar altijd komt er een eind aan.

Anne had uitgevogeld dat er een Platzkonzert aan de Tegernsee was. En wij vinden die hoempa nou een keer leuk, én we willen toch van a naar b, dus rijden we vanaf Holzkirchen naar de Tegernsee. Vroeger wel vaker gedaan richting of vanuit het Zillertal. Het is en mooi, groen landschap daar. Wel een drukke route. We vinden uiteindelijk het Kurpark in Rottach am Tegernsee. En ja hoor aan de oever van het meer staat een muziekkoepel. Er speelt een gezelschap ‘gewone’ muziek. Niet zo zeer Blasmusik. De sfeer is rustig, de dames zijn uit en hebben zich in hun mooiste dirndels gehesen, sommigen geperst volgens mij.

Een uurtje later stappen we weer in de auto en rijden via een onbekende route door richting Kufstein en ons doel van vandaag, Sankt Johann in Tirol. We rijden via Bayrischzell. In dat dorp worden filmopnamen gemaakt voor de ZDFserie Frühling over een zgn. Dorfhelferin. Bij de VVV liggen folders met daarop aangegeven de plekken waar ze voor die serie opnames maken. We vinden het huis waar in de serie Katja’s kantoor is gevestigd en de bakkerij waar de laatste roddels worden uitgewisseld. Maar in het plaatselijke (rose) hotel Alpenrose vinden we in de Biergarten ook nog een Beiers aangekleed trio dat heel netjes en beschaafd zit te spelen. Een hoorn of zo, een trekharmonika en een jongedame op een harp. Natuurlijk strijken we daar even neer. Maf dat zo’n dorp dan toch trekt om het te zien… kijken we straks met andere ogen…

Goed, dat kan worden afgevinkt… en weer door… richting Kufstein dus. Op een kleine, voormalige grensovergang zag het er vreedzaam uit, of anders gezegd, zo doods als een pier.  We zetten de radio op één of andere Tiroolse zender met hoempa-muziek. Effe in de sfeer komen. En als de afkondiging komt, krijgen we een signaal van boven: het blijkt namelijk het Osttirol Ensemble te zijn geweest, het favoriete muziekgroepje van Ma. Kan dat toeval zijn… haha…

We benaderen Kufstein nu dus niet vanuit Kiefersfelden, via snelweg, maar uit het tegenover liggende dal. Met ineens een heel andere kijk op de Festung. Zó mooi, maar we zagen het te laat om nog van bovenaf  foto’s te kunnen maken. We zijn voor een foto wel een keer extra op en neer over een brug over de Inn gereden met een aardig plaatje tot gevolg.

Vanaf Kufstein reden we het bekende traject dat we altijd naar Prägraten moeten rijden. Maar dit keer slaan we af in het dorp Ellmau. Daar wordt een andere serie opgenomen die we niet willen missen als die er is: de Bergdoktor. Alleen al vanwege de plaatjes een leuk tijdverdrijf om die te volgen. Maar Ellmau en buurdorp Going hebben er een hele touristische hype omheen gebouwd. Er is een route in het dorp langs de ‘drehorten’ en huifkartochten en nog meer. Maar Ellmau is té veel circus voor ons. Allemachtig wat is het daar druk! Wegwezen!

Op naar St. Johann! Daar vinden we ons hotel Kitzbüheler Alpen. Het is weer een mooi hotel, fijne kamer met een ruim balkon. Bij aankomst staat de zon hoog, erg hoog, aan de hemel. Onze kamer ligt gelukkig aan de schaduwkant. Wij hebben morgen de ochtendzon. Een aardige mevrouw bij het inchecken. We klungelen wat, ff zitten… en zetten een bakkie koffie, want ook die spullen heeft de juffrouw van de huishoudelijke dienst meegenomen, hoe fijn is dat!

En de zondag blijkt muziekdag. Want thuis hadden we al gezien dat er op deze zondagavond een Platzkonzert is in Erpfendorf, dat hoort onder de gemeente St.Johann. We rijden er naar toe met het idee onderweg een restaurant te vinden waar we kunnen eten. En dat vonden we. We zitten in de tuin, want het is prachtig weer. Een mooi degelijk restaurant waar ook een bordje Urlaub am Bauernhof staat… huh? Uit een ver verleden tijd. Maar dan, als we naar binnen lopen ruiken we toch de geur van een Bauernhof, dus ze doen hier kennelijk toch nog wel iets met dieren. Heel apart. Lekkere schnitzels en zelfs té veul patatten!

De muziek vindt plaats in zo’n typische muziektent. Het is een korps dat klinkt als een klok. Ze spelen de sterren van de hemel. Over één van de stukken gaat een prijsvraag… zie daarvoor een filmpje. Vraag is wie de oorspronkelijke componist is van het stuk. Hier pakt de muziekvereniging het slim aan. Naast de marketensters die hun neutje serveren, ja, ook aan mij, zur Verdauung, hebben ze er ook een hut staan waar ze drank verkopen. En vanavond hadden ze de mannen van de Feuerwehr op bezoek, goed voor de omzet. En op het eind van het concert bleven de heren maar zugabe, zugabe bulderen, zodat ze wel 3 extra nummers hebben gespeeld.

Het is al weer donker als we op ‘huis’ aan gaan. Nog een thee op het balkon. Weer een leuke dag beleefd en daarmee duiken we het bed in. Gutenacht Freunde, es ist Zeit für mich zu gehen!

Vandaag, maandagmorgen is het al weer vroeg dag. Vanuit bed mooi zicht op de bergen, het Wilde Kaiser gebergte. Het wordt een heel warme dag, boven de 30 graden zegt men. Vanmorgen en ook morgenochtend kunnen we aanschuiven bij een ontbijt. Het is heeeel uitgebreid, mmmm. Bij het ontbijt besluiten we vandaag een dagje te gaan treinen. Dat vind ik in de alpen altijd heel bijzonder, dat ze toch een manier hebben gevonden om een spoorlijn aan te leggen. We nemen de trein van St. Johann via Kitzbühel tot Wörgl in het Inndal aan toe. Mooie treinen en de stations zien er ook mooi uit. 

In Wörgl lopen we even de stad in. Het is aan het eind van de ochtend warm, heel warm. De stad is niet heel bijzonder. Veel van na de oorlog, zo te zien. We nemen een latte en gaan daarna weer richting station. Onderweg zien we dat we in de stoptrein zitten (anders dan zonet). Die stopt in Kitzbühel ook bij station Schwarzsee. En dat is, dat dachten jullie al, geen zee, maar een meer (met gemeentelijke badstranden). Ik heb daar gezwommen (zie foto). Is leuk. Bracht ook weer een herinnering naar voren aan Ma. Die sprong als eerste tijdens een vakantie in 198? in het water, ondanks dat ik aankondigde dat ik wel zou winnen en als eerste erin zou gaan. Niks daarvan. Ma was de eerste en jemich wat was het koud zeg! Hans en ik zwommen wel maar niet lang…

Om een uur of 16.30 uur waren we weer in het hotel. Lekker bakkie koffie gezet en chillen op onze billen, zoals het bij ZevenAARDIG heet. Voor de avond hadden we brood en ham gekocht. Dat was heerlijk. Dus geen warme maaltijd dit keer. Daarna schrijf ik nog aan het blog. En straks om een uur of 22.30 uur klinkt het weer Gutenacht Freunde.