27 en 28-02-2020

Sorry dat deze blog later is. Ik begreep al dat Moeders smachtend zat te wachten op onze avonturen maar ja. Gisteravond kreeg het project boek voorrang. En vanmorgen ook al. Inmiddels heb ik een ISBN nummer dus de geboorte is aangegeven. Zo spannend!

Gisteren heb ik eerst nog aan de teksten gewerkt. Daarna nog weer aan redacteur Anna gestuurd en gisteravond er na een lang telefoongesprek er de definitieve klap op gegeven. 

Bert en Bram hebben geskied. Het was droog weer. We treffen elkaar in onze stamkroeg, het Parsennstüberlul. En daarna gaan Bram en ik op pad. We skiën op de Parsenn maar ook een keer met de Heubergbahn en in die wereld. Om een uur of 3 wordt het weer een beetje wild. Er komen Sturmböhen met van die fijne jachtsneeuw. En dan is het in de lift echt niet zo fijn. We skiën boven nog een paar sleepliftjes en dan zakken we af richting huis. Ergens halverwege de afdaling kom ik tot de conclusie dat ik niet de route langs het Parsennstüberl heb, maar een evenwijdige, andere route.  Dus ik moet de skis afdoen en 100 meter extra lopen. Kan gebeuren toch.

Daarna gaan we met zn 3en nog weer ff zwemmen bij de buren, hotel Birkenhöhe. Lekker hoorrrr.

En dan stappen we op de bus om in Riezlern iets te eten. We komen terecht bij Riezlerhof. Het oogt chique, maar is een gemütliche tent met lekker eten. Na het eten bussen we op huis aan. Ik doe nog wat aan projekt boek en dan naar bedje.

Dag van vertrek is er weer fijne stuifsneeuw. Er is ook weer een beetje echte sneeuw gevallen. Bert gaat niet op de latten vandaag. Bram en ik wel. Om 11 uur komt het zonnetje erdoor, daar geloven wij heilig in. Dus wij gaan op pad. 

Ook weer richting Heubergbahn en die sleeplift daarboven. Eerst sneeuwt het nog een beetje maar dan wordt het mooi weer. Het breekt open en de zon laat zich zelfs zien.

Maar dan... Bram skiet voor mij en ik twijfel op een gegeven moment links of rechts. En dan gaat t mis. Linker ski blijft aan maar de rechter ski gaat af. Ik land op mijn neus in dikke sneeuw. Achterom kijkend zie ik de ski niet meer. Ik denk oh jee die is naar beneden gegleden. Dus ik ga helemaal naar de rand van de piste maar ook daar niks te zien. Wat een gewaarwording! Je weet niet wat je ziet. Geen spoor van de ski te zien!

Ik spreek een mevrouw aan of zij kan helpen zoeken. Zij begint bij het begin. Waar skide ik en waar ging het mis en waar kwam ik terecht. Tja we zien niks. En er zit niks anders op dan met de stokken in de sneeuw te prikken. Om te zoeken. Zij zegt dat zo'n ski onder de sneeuw verder kan glijden.

En waarempel, na een paar meter systematisch prikken stoot ik ineens op iets hards. En ja, er komt iets zwarts tevoorschijn. Jippieee de ski is terecht! Bijzonder dat zo'n ski zo onder een onaangeroerd wit sneeuwdek kan liggen.

Ik had Bram al laten weten wat er was.  Hij gaat met de lift omhoog. En ik bedenk me dat ik handiger af kan zakken naar de bergstation van de Parsennbahn. En ja hoor. Daar treffen we elkaar weer.

Na dit avontuur eerst maar ns een spezi en een warme choco... enne... ja dat ook (zie foto)... Dan stappen we weer op en gaan we nog een keer de Heubergbahn en Schlösslelift doen. Om 12.30u zetten we er een punt achter en gaan we richting ons huis. Daar mogen we ons omkleden.

Dan Abmarsch naar de skiverhuur. En wat blijkt? Die heeft middagpauze en gaat pas om 14.00 u open. Jammer dit... maar ja... kan gebeuren toch? Bert en Bram gaan boodschappen doen en ik schrijf (eindelijk) lekker in het zonnetje aan het eerste stuk van het blog. 

Het tweede stuk doe ik in de file. Bert is begonnen met rijden en heeft de bingo. We besluiten te gaan tanken en dan willen we eigenlijk ook wat eten. Of de duvel ermee speelt, als wij een eettent zoeken, vind je het nooit! In Duitsland eten ze niet voor 5 uur s middags, lijkt t wel.

De navi zegt dat we om ca 2240u thuis zijn. We zullen zien...