2022-07-31 en 2022-08-01

Vandaag gaan Bert, Jan en ik op pad naar de Zupalsee-hütte. Vandaag begint daar om 12 uur een Andachtsgottesdienst met weisenbläser. Dat is een bepaald genre muziek dat alleen gemaakt wordt door koperinstrumenten. Meerstemmige melodietjes, meestal in een rustig ritme.

We nemen een hüttentaxi tot aan de Wetterkreuzhütte. Die ligt op ong 2.100 meter. En van daar lopen we in een uur naar de Zupalsee-hütte op ca. 2.300 meter boven Meereshöhe. Maar die rit in het taxibusje…. Heel bijzonder. We worden opgepikt in Virgen, beneden in het dal, aan de rivier de Issel. Je moet een heel sterke maag hebben en schud-bestendig, allemensen… Het hoogteverschil is nogal wat, dus je hebt ook een heeeel lange weg nodig om die hoogte te halen. En nog een haarspeld en nog een haarspeld en nog één. Er leek geen einde aan te komen. Uiteindelijk komen we boven aan en blijkt daar een soort van parkeerplaats te zijn met heel veel autos her en der neergezet.

Op weg naar de Zupalsee-hütte toe, horen we al het blazen. Wat klinkt dat mooi van zo’n afstand. Als we boven komen nemen we eerst wat te drinken. Er zijn heel veel “einheimischen”, we horen en zien amper toeristen. Het is echt een dagje uit voor hele gezinnen. Tegen 12 uur ontstaat er een stroom mensen de berg op. Het begin van de dienst krijgen wij beneden mee. Dan beklimmen wij ook de bult en volgen we de dienst van dichterbij.

Even wat indrukken op een rijtje. Een pastoor in een lange fladderende (er stond nogal een windje) cremewitte jurk. Hij had zijn nette zwarte schoenen thuisgelaten, maar staat hier, net als iedereen, op stevige bergstappers. Hij komt duidelijk niet van hier want spreekt duits met een accent. Kinderen lezen wensen op. Groepjes muzikanten spelen verschillende nummers. Af en toe regent het een beetje. Een ellenlange lijst van mensen die herdacht moesten worden. Gewijde broodjes die men mee kon nemen.

Na afloop gaan we terug naar de hut en gaan we zitten aan één van de biertafels die er staan. We drinken en eten nog wat. En dan worden hier en daar op het terras nog instrumenten gepakt. En sommige groepjes gaan van het terras af en daar staan spelen. Tegen dat wij weggaan staat een groepje van een man (ja, idd geen enkele vrouw gesignaleerd) of 7 op die erg mooi spelen, bas, trompet, flügelhorn enz. Klinkt goed, maar we gaan weer op pad omdat we om 15.30 uur de taxi terug hebben gevraagd.

We moeten ons voor de terugrit weer bij dezelfde taxichauffeur melden. Dat was de instructie. Maar als we aan komen lopen staat de andere taxichauffeur klaar. Zelfs zijn gezicht vol plakplaatjes. Wel een bijzondere investering als je naar zijn gebit kijkt. Had misschien toch beter in de tandarts kunnen investeren. Maar goed, hij stond op hete kolen. En toen Bert zei dat we met dezelfde taxichauffeur naar beneden moesten, had hij daarop het antwoord “scheissegal, ihr müsst runter so oder so”. Duidelijk toch. Hij rijdt ons, zoals hij zelf zei, “so human wie möglich” naar beneden. Het lijkt inderdaad veel rustiger te gaan.

Thuis aangekomen, lekker bakkie thee en krijgen we het verhaal van de dames die ook net terug zijn. Zij zijn kort na ons weggegaan richting parkeerplaats Ströden om van daar te gaan wandelen naar de Islitzeralm. Maar het regende zó hard dat ze eerst nog even een ritje hebben gemaakt richting Stoanalm en de alm waar Bert en Rian ook eens hebben verbleven. Maar nog regen, dus hebben ze thuis koffie gedronken. Toen hebben ze een tweede poging ondernomen en die slaagde. En Anne heeft het ook zonder paardekrachten volbracht! Rian en Joke zijn nog een stuk doorgelopen richting de Umball-watervallen. Nog gezeten bij “sodela” en toen zijn zij ook weer richting huis gegaan.

Het diner hadden we met z’n allen voor thuis afgesproken. En met z’n allen is inmiddels met 11 man, want Harrie, Reina en Gert zijn nu ook in Prägraten. Gisteren waren er inkopen gedaan. “Geschnetzeltes mit reis” en groene snacks stonden er op het menu. Rian wierp zich (vrijwillig of niet, dat weet ik niet) op als kok. Joke bereidde de groene snacks voor. Het paste allemaal bij ons in de woonkeuken. Jemich, wat een leven in de brouwerij, maar natuurlijk wel heel gezellig. We moesten zorgen dat we om een uur of 8 klaar waren voor het avondprogramma. Ja, het is hard werken zo’n vakantie!

Om 20.00 uur speelt de Musikkappelle Prägraten in het Musikpavillion een concert. En dat willen we niet missen. Het klinkt weer heel mooi. Ze komen aanmarcheren op een mooie mars, zie één van de filmpjes. Natuurlijk zijn ook de marketensters er weer bij die hun traditionele borreltjes verkopen. Ik doe eens gek en neem er ook één. Geen idee waar t naar smaakt, maar je voelt hem wel zakken van binnen… Na drie ‘Zugaben’ is het concert afgelopen en zeggen we Gutenacht Freunde.

Maandagmorgen doen we ff een tandje lager. Harrie en Reina gaan met Gert, Bram en Wouter op jacht naar borreltjes. De lokale brennerei wordt volgens de heren leeggekocht. “Ze hebben nu niks meer”  en moeten wachten op de volgende oogst vlierbessen, appels en andere vruchten. Anne is met Jan en Joke aan de wandel gegaan naar Hinterbichl en hebben de tocht heen en terug volgemaakt. Oke, Anne op de klim vanuit het dal naar huis na dan… Bert en Rian hebben ook gewandeld Vanuit Ströden naar de Islitzeralm. Ik heb een rondje gefietst. Begon met een dappere poging naar Bichl omhoog te fietsen, maar die strandde. Toen terug en door het dorp richting Wallhorn en Bobojach en beneden in het dal langs de Isel terug naar huis. Het was maar 10 km, maar wel met een conclusie. Het zijn de laatste 10 km’s zonder ondersteuning. Mijn eigen fiets meenemen hiernaartoe heeft geen zin. En je ziet ook alleen nog maar ondersteunde fietsen hier. En die rijden ook fluitend langs je heen. Dus niet meer zonder stroom hier!  Ook nog een foto van het huis achter onze appartementen.  Een heer is bezig met het onderhoud van de bloemen, pff wat een werk….. hij is er uren mee aan de gang… en ik denk wekelijks. Maar het ziet er dan ook weer mooi uit.

Tegen de avond gaan Bert en Rian eten bij Islitzer. Ze lopen er vanuit Enzian naar toe. De rest gaat naar een ander restaurant in het dorp Zedlach. Gosserhof ligt heel mooi, hoog boven het Virgental. Kort voor Matrei begint de klim naar links omhoog. Het is voor Joke niet haar favoriete route. Zij geniet niet van het uitzicht naar links, maar kijkt meer naar rechts, tegen de bult op. Vindt zij leuker. We hebben een tafel op het terras, onder een afdak en zitten heel gezellig. De bediening bestaat uit twee dames die de wind eronder hebben. Jan had voor één van de dames ontzag, dat hij amper durfde te bestellen, aggut… Na gezellig eten dalen we weer af. En ik dacht, arme Joke, die moet nu weer 10 minuten lijden, maar niks hoor. Naar beneden blijkt minder eng, gelukkig maar. Ik kom er maar niet achter hoe dat nou zit bij die angsten. Is het voor de hoogte, de afgrond, geen idee… Bij thuiskomst kijken wij nog een paar fotoboeken door en gaan daarna weer vroeg op stok met Gutenacht Freunde, es ist Zeit für uns zu gehen.