2022-07-30 Hütten-3-daagse Definieve versie

Grüsst euch!
Vanmiddag, zaterdag 30 juli, even tijd nemen om het verhaal van onze huttentocht te doen. Bert, Bram en ik wilden het meemaken hoe het is om van hut naar hut te lopen. “Want dan ben en blijf je op hoogte” is dan de redenering. Nou, wij weten inmiddels beter. En Bram ook. Al kan hij met het grootste gemak volhouden dat het fijn voelt als je van 2000 meter naar een hut op 2500 meter hoogte stijgt, je dan ook echt maar 500 “höhenmeter” in de benen hebt. Na een kwartier uitleggen dat je dan altijd toch meer höhenmeter in de benen hebt, weet hij dat Bert en ik wel gelijk hebben, maar zijn theorie voelt beter. Een politicus in de dop?? Weten dat A waar is, maar roepen dat we B gaan doen.

Rian brengt ons naar parkeerplaats Ströden, helemaal achterin het dal. Daarvandaan lopen we naar de Islitzeralm. We zijn al vroeg op pad. Alleen een paar medewerkers rijden ons achterop. Het eerste stuk is in Oostenrijk heel bekend. Het is het Wasserschapfad Umballfälle. Het zijn watervallen door een nauw stuk van het dal van de bergrivier de Isel. Het pad gaat door het bos en stijgt behoorlijk. Dan komt er een wat vlakker stuk en dan nog weer een wat steiler stuk. Onderweg staat er een bordje waar je (normaalgesproken) zicht op de Wiesbauerspitze hebt. Normaalgesproken, want nu hangen er wolken om de spitze heen. Niks te zien dus. Dat is wel het doel van vandaag, op ruim 2700 meter.

Bij de afslag naar de Wiesbauerspitze geeft Bert aan dat hij niet zo in vorm is om de Wiesbauerspitze te gaan doen. Bram en ik gaan wel verder omhoog. Een steil pad door de grasweiden. Al snel merken we dat die wolken vochtig zijn en even later lopen we in de regen. We pakken onze poncho’s en lopen dapper door. Totdat ik merk dat het toch wel lastig wordt voor mij. Ben niet meer superstevig op de benen en het pad wordt nat. Op ca 2200 meter gooi ik de handdoek in de ring. Bram wil wel alleen door maar ik daar wachten zie ik niet zitten. Helaas, maar deze poging gaan we staken. Er zit niks anders op. We moeten immers ook nog terug.

Op de terugweg blijkt maar weer dat het inderdaad glad is. Ik maak een schuiver, ga onderuit en glij zomaar een paar meter naar beneden. Verder niks aan de hand. Al maakt Bram er later in de Clarahütte van dat ik een salto heb gemaakt. Klinkt spectaculair en “verhoogt de entertainmentwaarde” maar klopt gelukkig niet. We voegen ons bij de Clarahütte weer bij Bert. In de hut brandt middenin het cafédeel een lekker houtkacheltje. Daarnaast staan de schoenen te drogen, erboven hangen aan een raamwerk de natte jassen te drogen. We laten ons lekker verzorgen. We krijgen een 3-persoons kamer, met een stapelbad en een extra bed. Inclusief uitzicht op het dal. Er liggen dekens en je neemt 

We hebben half pension genomen en kiezen voor twee gangen met kipfilet met champignons in een roomsausje met rijst erbij. Als toetje hebben we een Schokoladekuchen met schokoladesouce. Het eten smaakt ons prima! s Avonds vermaken we ons o.a. met een spelletje. Mens erger je niet is Bram’s favoriet, ja idd omdat hij één potje won. En Halma (een favoriet spelletje van Pa en Ma) werd mijn favoriet omdat ik die (ruimschoots) won. Het kaartspelletje 31-en hebben we niet bijgehouden, maar was niet mijn favoriet!

De volgende dag is het vroeg op. Het heeft geregend vannacht maar is wel weer droog. We lopen weer een stuk terug richting dal. Dan slaan we rechtsaf en gaan we redelijksteil omhoog het Dabertal in. Vrij vooraan zien we murmeltieren, ik geloof dat de Nederlandse naam alpenmarmot is. Bram ziet er 1 een beetje boven het pad. Hij besluipt hem en maakt foto’s. Onder hem komt er nog 1 steeds zijn hol uit en gaat weer terug, alsof hij wel onraad merkt. Ook deze wordt gefotografeerd en verdwijnt weer zijn hol in. Dan zet de marmot boven het pad op een lopen. Daarbij trapt hij een steen weg. Die gaat met een hink-stap-sprong actie naar beneden en maakt vaart. En zo kan het dat Bert met een soepele swingbeweging de steen ontwijkt. Als je zoiets ziet, begrijp je dat je in de bergen nooit met stenen moet gooien. Het krijgt allemaal zomaar vaart. Een stuk verderop landen we hoger en daardoor weer een beetje in de wolken. Maar het komt niet echt tot regen. We lopen door zeeën van stenen. Je vraagt je af voor hoe lang er nog stenen zijn die naar beneden kunnen glijden. De weg is niet breed, maar nogal lang… Pa zei het vroeger al… 

Maar dan: wat een prachtig gezicht, staat daar ineens de Neue Reichenberger Hütte voor onze neus. Het is een mooie hut die op een prachtige plek ligt met een meertje erachter en een beekloop ernaast. Ik zeg bewust beekloop omdat er geen beek is. Het bergmeer heeft al voor de 2e keer in de laatste 5 jaar zo weinig water als nu. Voor de watervoorziening van de hut is er nog genoeg, zegt de huttenwirt. 

Binnen eten we een kop soep en de heren een Kaiserschmarrn, kapotte pannenkoeken eigenlijk, die komt dichtbij de versie van Oma Kröll van ooit tijdens een skivakantie in Prägraten. Dan komt Bram op het idee om nog naar de Gösleswand te lopen. Daar had hij al eerder over gezongen. Ik had al gezegd dat ‘m dat voor mij niet zou worden. Maar Bert ging overstag en zo vertrokken ze beiden voor de Gösleswand op meer dan 2900 meter hoogte (vanaf de 2584 m van de Neue Reichenbergerhütte). Zie de fotos van Bram, compleet met Gipfelkreuz en al. Toen ze weer bij de hut waren, hebben we onze kamer opgezocht. Dit heet een 3-persoons lagerzimmer. Dat wil zoveel zeggen als een kamer voor 3 met matrassen mannetje-aan-mannetje naast elkaar. De nacht was bijzonder, qua luchtsamenstelling als qua decibellen. Bram en Bert geven de volgende morgen een bijzondere act weg. Als ik er maar de helft van geloof, is het al apart. Het heeft buiïg geregend die nacht, dus het dakraam ging open, dicht, open en dicht. 

De volgende ochtend is het prachtig zonnig weer. Eerst ligt de hut nog niet in de zon. Maar dan piept hij wel over de berg en zet de hut in de warmte… Ook hier is het vroeg ontbijten. Tussen 7 en 8 uur staat het ontbijt in buffetvorm klaar. We gaan al voor 8 uur op pad richting Sankt Jacob in Defereggental, door het Trojertal. Het is een mooie tocht. Eerst weer door de leegte met bergen en steenvlaktes om ons heen. En dan komen er stukken groene vlakten met jongvee erin. Je kijkt van bovenaf heel mooi op de beek die meanderend door het gebied stroomt. En dan loop je langzamerhand weer meer het bos in, vanaf ca 2000 meter komen de dennenbomen weer in beeld. We volgen de weg door het Trojerdal en komen dan weer meer in de bewoonde wereld. Op een gegeven moment worden we weer mobiel. Bij ons alledrie allerlei digitale tingeltjes, ja, we zijn weer aangesloten op de digitale wereld. We zijn dus de bergrug tussen Virgental en Defereggental overgestoken. Al lopend komen we van bovenaf het dorp Sankt Jakob binnenlopen.

Bram heeft al eerder contact gehad met Rian. En we hadden bij de kerk afgesproken. En we kijken naar beneden en ja hoor, “Daar staat ze”, Rian zwaaide ons uitbundig toe. We hadden Bram al een hele poos een (vr)eetschuur beloofd. We hadden er al twee gezien onderweg. De eerste zag er niet gezellig uit, de tweede was maar beperkt open, nl. na 17.00 uur. Ik zag een krakeling als uithangbord en was verkocht. Daar duiken we het terras op. We zitten er heerlijk en bestellen allerlei lekkers. Daarmee zit onze mini-huttentocht erop. De eerste was het, er zullen er vast meer komen, maar dan wel te beginnen met wat makkelijkere tochten. Een uur of 5 op een dag lopen is best wel veel. Aan de andere kant, als je er de hele dag over mag doen, is het vast wel te doen. To-be-continued!

We gaan naar Enzian terug, drinken thee en ik doe een wasje. Als ik het aan het wasrekje hang, zie ik op straat de auto van Jan en Joke voorbij schuiven. Ik ga naar beneden om ze op straat te ontvangen. Ze hebben een goede reis gehad. We nemen spullen mee naar boven en zetten meteen thee. Even bijpraten. En we eten vanavond met z’n allen thuis pannenkoeken. Om een uur of tien weerklinkt “Gutenacht Freunde”.