2019-08-01 Grossglockner, St. Jakob en Route 68

Vandaag weer een mooie dag qua weer. Wouter komt deze vakantie goed aan de kost... gisteravond met Anne, Wilma, Henk en mij op pad inclusief een hapje eten. Vanmorgen heeft hij een ontbijt laten organiseren bij Harrie. Je zou haast denken dat hij wat tekort komt... alhoewel als je naar zijn lengte kijkt je dat nu juist niet zou zeggen. Hij gaat mee met HRG richting de Grossglockner. Ze gaan naar Lienz en rijden de Grossglockner Hochalpenstrasse richting Heiligenblut. Ze stoppen bij de Franz-Josef Höhe en zien een zeer ingekrimpte Grossglockner-gletcher. Gert concludeerde dat de aarde toch wel heel snel opwarmt en dat dat daar zichtbaar is. Ik begrijp dat zij ook nog wel de nodige adresjes hebben gehad, waar zij aanstaken.

Ma, Wilma, Rian en Anne gaan vandaag op pad naar St. Jakob in Defereggen. Henk blijft thuis, die voelt zich niet super. In St. Jakob gaan zij met de Brunnalm-kabinen-bahn omhoog. Bij de talstation is het ff zoeken naar een personenlift. Die blijkt er wel te zijn, maar de deur beneden blijft openstaan. Tja, en dan komt er niemand boven... Het is er niet druk en de dames hebben alle ruimte. Op de Mittelstation besluit Ma niet mee te gaan naar boven. Rian en zij zoeken een mooi plekkie uit om zich te vermaken, terwijl de andere dames met de Mooserberg-sessellift, een stoeltjeslift. Boven aangekomen lopen zij een rondje langs een nieuw aangelegd speelmeertje. Rian en Wilma gaan lopen naar beneden, Anne vindt het heerlijk om in alle rust in de stoeltjeslift te zitten. Geen gekakel voor of achter zich. Dus zij zoekt een heel rustig moment uit om in te stappen naar beneden. Vanaf de mittelstation gaan zij alle 4 naar beneden. Daarna stappen zij in de auto en rijden richting huis. In Matrei gaan zij even naar dezelfde apotheek van gisteren om een hoestdrankje te halen voor Wilma en Henk. Dan rijdt Rian naar huis.

Bert, Bram en ik gaan vandaag naar de Lassnitzenhütte. Zij komen mij ophalen en we lopen daar richting de Isel/zagerij/sportplatz. Daar besluiten we om niet de reguliere "fahrweg" te nemen. De suggestie van de reisleider (ja, Dick dus) wordt gevolgd. Hij heeft route 68 op de net nieuw gekochte kaart van Prägraten gezien. We lopen dus langs de tennisvelden en de ijshocky baan. Dan twee boerderijen verder staat-ie. De boerderij die wij gaan kopen (zie foto). Wie wij is, weet ik ook niet precies... hihi... Maar in ieder geval fantaseren we waar het zwembad komt te liggen als wij het gaan kopen. Het huis ziet er puik uit (not), Bert denkt dat het serviesgoed nog wel in de kastjes staat, paar luiken ervoor en klaar is Kees. De schattingen gaan om de 100.000 euro. 

We zoeken naar een pad naar links tegen de bult op. Dat vinden we nog niet zo gemakkelijk, maar dan komen we op een karrenspoor dat het bos in leidt. Maar er staat nergens een route-bordje voor route 68. Op enig moment loopt het pad dood tegen een schlucht aan. We moeten verder omhoog, want we weten dat daar de weg loopt. We gaan een stuk door de beekloop zonder water omhoog. Dan een stuk door het bos omhoog. En dan moeten we aan de bak wat betreft Teamwork. Bram z'n voet glijdt op het mos en de aarde weg en ineens vindt hij het niet meer zo leuk. Adem in-adem uit, het is niet meer ver en dat soort teksten helpen ons er weer bovenop. Ergens halverwege dit stuk bedacht ik mij, dat Bert dit ook niet zo leuk zou vinden. Maar het leek mij slimmer om het daar maar niet over te gaan hebben. Het verandert er immers niks aan dat we van A naar B willen. We komen weer op een weggetje, dat ons weer naar de grotere weg leidt. We lassen ff een rustpauze in. En uit volle borst zingend (haha) gaan we weer op weg. Teamwork krijgt een 10. Maar weggetje 68 gaat mij achtervolgen, dat weet ik zeker. MAAR LET OP! s avonds hebben Bert en Bram nog met de Burton gekeken of wij weggetje 68 over de kop  hebben gezien of dat hij er echt niet is. Conclusie, hij is er gewoon niet, dus de kaart klopt niet!

Rond 12 uur komen we op de Lassnitzenhütte aan. Het is nog een mooie hütte, waar ook nog een alm is, waar koeien worden gemolken. Het is prachtig weer. Maar wij zijn op dat moment de enige gasten, niet overlopen druk dus... Wij vinden dat we na deze avontuurlijke wandeling wel wat lekkers verdiend hebben. Bram neemt Kaiserschmarrn en Bert en ik hebben Tiroler Gröstl, gebakken piepers met een spiegelei. Normaalgesproken kijk je vanuit het Lassnitzental mooi op de Grossvenediger, maar die is in wolken gehuld. Ik ga af en toe eens kijken, maar hij blijft in de wolken. Dus helaas geen zicht op de hoogste berg in de regio, de 2e hoogste van Oostenrijk (na de Grossglockner). We lopen weer naar beneden en hebben ff tijd om te "chillen".  

Morgen gaan Bert, Rian en boys weer naar huis. Vanavond eten we gezamenlijk bij Gottfried in rest. Grossvenediger. Er staat een mooie grote tafel voor ons achter in het restaurant. Ze hebben de gang er behoorlijk in. De bediening wil snel opnemen, maar wij hebben nog geen keus gemaakt, komen nog eens vragen en nog eens... dan gaan ze maar gewoon opnemen. De  soepjes komen, maar niet allemaal tegelijk en zo kan het dat er nog soep wordt gegeten, terwijl er al weer afgeruimd wordt van diegenen die de soep het eerste kregen. Nou is dat hier niet zo heel vreemd. Ook bij de drankjes wordt vaak gevraagd of het in orde is. En als bij degene die het hoofdgerecht het eerste op heeft, wordt afgeruimd en de dessertkaart wordt neergelegd, terwijl de rest nog aan het eten is, loop ik ff over. Ik vraag de serveerster of wij snel weg moeten, ze stamelt wat en zegt dat het haar spijt. 

We  besluiten om bij de bakker, bij Annette een toetje te nemen. Ik reken af en als Gottfried zegt dat hij hoopt dat we het naar de zin hebben gehad, zeg ik natuurlijk dat dat niet zo was. Dan wordt er nog wat heen en weer uitgewisseld en nemen we afscheid.

Bij Annette belanden we in een warm bad, we zitten er gezellig en natuurlijk helemaal als Ma nog een rondje spendeert, natuurlijk! Hier worden we bediend door de goedlachse dochter van Liesl en Josef Kröll, ons gastpaar. Als ze ons een schnapps aanbiedt zegt ze dat ze ook een lekkere süsse schnapps heeft. Op mijn vraag hoe ze kan weten dat die lekker is, want dat zij nog geen schnapps mag van haar moeder lacht ze breeduit, net als haar moeder. "Men zegt dat die lekker is", zegt ze dan gauw...

Het is het einde van een heel bijzondere week. Bert zal weten dat hij 50 is geworden en Ma, dat ze erbij was! Hulde aan ons allemaal!

Bert, Rian en de jongens vertrekken vandaag richting huis. De rest is nog een dag hier in Prägraten. Wij gaan morgen op pad.