2019-07-30 Hiep hiep hoera !

Vandaag de grote dag... het doel waarnaar wij streefden: de verjaardag van Bert. Vijftig wordt de benjamin van de familie en dat wilde hij dan toch maar eens uitgebreid vieren. Vandaar deze week met zn allen in Prägraten.

Boven op de Nilljoch-hütte was het al vroeg dag. Al voor half 7 heeft een kwart van de familie driekwart uitgezwaaid. De "jungs" gingen op pad om naar de Bonn-Matreier Hütte te lopen. Het weer is stralend, maar eerst lopen ze nog in de schaduw en is het frisjes. Zoals dat gaat heeft de nieuwe generatie moeten wachten op de oudere generatie, heb ik uit betrouwbare bron. Maar Bert was verder nog zo fit als een hoentje, natuurlijk. Heel veel murmeltieren gezien daar boven, een marmot-achtig dier dat kan fluiten als de beste.

Bij ons werd het om 9.30 uur dag. Harrie haalde Wilma en mij op en met zn vijven (met Reina en Gert) zijn we naar de parkeerplaats van Wallhorn gereden. Vandaar zetten wij koers richting Nilljoch-hütte. Eerst een stukje weg door naar de Bodenalm. Na een bocht, zie ik beneden in de verte een wagentje aan rijden. De bestuurder leek op Anton Hatzer. Toen hij dichterbij kwam rijden, bleek het hem ook te zijn. Ik stak mijn hand op, maar geen blijk van herkenning. Verderop bij Harrie ging zijn poot wel op de rem. De wagen werd stilgezet en handjes geschud. Altijd nog goedlachs en een vlotte babbel. We vertellen dat we met zn allen in Prägraten zijn. En we nemen de landwirtschaft ff door: droog weer, mei te koude maand en dus weinig gras om voor hooi te maaien. Gevolg: hooi bijkopen en dat wil je natuurlijk liever niet.

Maar we lopen door omhoog. Wilma staat haar mannetje en doet (op aanwijzing van de wandelcoach)  dapper haar best om niet te hard te lopen. Kort voor we bij de Nilljoch-hütte zijn en bij "ons" familieplekje, belt Oom Wim. Bijzonder dat ik hem juist daar aan de lijn krijg. Ook hij is erbij! Hij heeft geprobeerd Bert te bellen, maar dat lukte niet, daarom probeerde hij mij even te bellen. Even uitgewisseld hoe het met iedereen is en ik beloof hem Bert "een dikke kus" van hem te geven. Boven in de hut zit de jarige Job. Als ik hem feliciteer wil ik hem die dikke kus van Oom Wim geven, maar roept hij op zijn Berts... niet dat kleffe gedoe he... Maar dan zeg ik dat het een dikke kus is van Oom Wim. Met een brede glimlach roept hij dan "o, dan mag het"...

Ma, Henk en Anne zijn om 11 uur op de afgesproken plaats. De Hüttenwirt heeft gezorgd voor een 4wheel drive auto "op hoge poten". Dat is fijn, maar het blijkt heel lastig instappen. Na een rit van 7 (!) kilometer komen zij boven bij de hut aan. Mission completed voor Ma. Zij is heel blij dat zij er bij kan zijn, dat horen we meer dan eens. Nou, wij ook!

We hadden als cadeautje voor Bert zijn geliefde Nusstorte besteld  bij de bakker in Prägraten. Anne heeft de taart voor alle hobbels en bobbels bewaard en meegenomen naar boven. Die wordt aangesneden en met de"50" servetten genuttigd. Als de taart verorberd is, komt toevallig ook nog de vrouw van de bakker, in de wandeling "Annette-retteke-tette" binnenlopen. Zij spreekt ons aan en ziet lachend dat er niet veel meer van de taart over is. Ze maakt een foto en zegt lachend, dat ze die naar haar man stuurt...

Ma geeft het fotoboek aan Bert. Al maandenlang was ze er mee aan de gang om alle fotos van Bert in Prägraten in een album te plakken. Het hoedje van Bert met de stecknadels erop, de stempelkaarten, van alles van hier is er ingekomen.

Ma en ik hebben toch ook "iets" voorbereid voor Bert. Hij is niet zo'n fan van dat soort dingen, maar we hopen dat hij het toch leuk vindt. Af en toe een glimlach op het gezicht lijkt te verraden dat hij het toch wel leuk vindt... haha... Wij vonden het voorbereiden van deze co-productie in ieder geval wel leuk. Hieronder 1 van de gedichten:

Een klein mannetje op een snelle MT. Daar bemoeide de politie zich mee. De zaak Nieuwland werd voor het kantongerecht geroepen. En gelukkig kon Dick gemist worden voor Hare Majesteits troepen. En kon hij mee om zijn broertje bij te staan. Want die konden zij toch niet alleen laten gaan. In de rechtszaal liet de rechter Bert wel een beetje lijden. Meneer Nieuwland, hoe hard mag je eigenlijk in de stad met de brommer rijden? Oeh, k zou t echt nie weten. 30 km/u, meneer Nieuwland en nu niet meer vergeten!

Toen we weg wilden gaan, kwam de hüttenwirt nog met glazen bubbels. Hij had jus-d-orange voor een ander smaakje, haalde het personeel erbij en bracht een toast uit op de jarige. Heel erg leuk bedacht.

Het verhaal is nog niet klaar, maar ik moet nu op pad naar de Eisseehütte. Later meer...