26-02-2020

Wakker geworden vandaag in een witte wereld. Dat is toch wat. Ik had al wel in de gaten dat het sneeuwde vannacht. Het raam stond open en rammelde door wind en het was beetje vochtig binnen. 

We gaan vroeg ontbijten en bij tijds op pad. Vandaag neemt Bert een dagje vrij. Hij gaat lekker lezen, vast nog wel een uiltje knappen en zo. Dus Bram en ik gaan op pad. Als we buiten komen is het wel fris maar niet heel koud. We lopen het stukje naar de piste en stappen weer op de latten. Bij de Parsennbahn is het nog heel rustig. Het is wel anders skiën zo op verse sneeuw. De piste is wel geprepareerd met de Pistenraupen en zo maar er zijn ook nog flinke stukken waar wel een centimeter of 15 sneeuw ligt.

We draaien eerst daar een paar rondjes en dan gaan we de sleeplift ernaast proberen. Dat is een rode piste maar dat kunnen wij! En ja hoor, we komen gewoon op de skitjes weer bij het dalstation van de sleeplift terecht. Dus rood kunnen we ook.

Dan gaan we weer de gleitweg naar de Heubergbahn. Die gaat bij mij makkelijker dan eergisteren! Ja, echt waar. Die pakken we omhoog en dan gaan we daarna nog een sleeplift omhoog. En dan de Burmi-weg omlaag. Die gaat over een breed pad. Ergens halverwege gaan we scherp links af weer richting Heubergbahn. Dan pakken we daar nog een paar keer de Schlösslelift sleeplift. Daar zijn ook rode pistes en die gaan bij ons als de brandweer. We worden weer wat zekerder van onszelf. Dan zakken we weer af richting Parsennbahn en gaan we daar nog een paar rondjes. Als we hebben bedacht dat we gaan stoppen gaan we nog 1 x omhoog en komen we in de loft toch in een sneeuwbui terecht... poeh he... striemende wind op het koude voorhoofd... brrrr.... niet normaal! We glijden boven uit de lift en zien geen hand voor ogen. Dan moeten we nog naar ons Parsennstüblul. Ik ski maar achter van die ukkepukkies aan die zonder blikken of blozen hun weg vinden. Nou, die vond ik dus ook...

Thuis krijgen we van Bert een kop thee en brood. Bert gaat de achterkant van zijn oogleden bekijken... ja, hij relaxeert zich een ongeluk, goed en wel 50 geworden.... Bram en ik hebben daar geen tijd voor. Wij gaan naar Hotel Birkenhöhe, naast ons appartement om te zwemmen.

Het zwembad is mooi. Er is ook een saunagedeelte. Daar proberen we ook nog even de dampfsauna uit maar die staat niet aan. Dus dan gaan we een deur verder naar de 60 graden sauna. Maar dat is Bram toch al te warm, dus hij gaat weer zwemmen. Ik blijf nog ff hangen in de sauna. Later liggen we nog ff lekker aan het zwembad en gaan we op huis aan.

Dan pakken we bus 5 om naar de bergstation van de Parsennbahn te gaan. Daar gaan Bram en Bert een uurtje mee met de Pistenraupe. Een meneer die ook met zijn zoontje wilde zei dat alles is volgeboekt. Maar dat gebeurt deze reisleider natuurlijk niet....

De heren stappen in en daar gaan ze met de knipperbol op het dak! Ze worden als het goed is thuis afgeleverd. Ik loop vanaf de Bergstation terug naar huis, eerst een stuk langs de weg en dan stort ik me in het avontuur. Maar google en ik redden het wel... ik vind de weg weer terug! Onderweg zie ik ineens het huis Vierjahreszeiten. Dat moet Anne en Ma bekend voorkomen!

Na anderhalf uur worden de heren bij de deur afgezet. Spectaculaire beelden zijn van Bram en Bert. Ze hadden een leuke piloot. Die maakte dankbaar gebruik van de gelegenheid om zijn vraag der vragen te stellen: waarom rijden Nederlanders zo slecht auto. Altijd catastrofe waar Nederlanders rijden...

Als de mannen thuis zijn veranderen we het dinerplan. We zouden uit eten gaan, maar het worden pannenkoeken. Het is weer gaan sneeuwen en het wordt een beetje laat. Maar pannekoeken zijn ook lekkerrrr... mmm..