2019-11-11 Sinte sinte maarten, koeien hebben staarten...

Vanmorgen bij tijds al in de weer. We moesten de auto weer inpakken. Een paar tassen apart houden voor de komende dagen die we nog voor ons hebben. En koud dat het is!! We gaan richting Garmisch-Partenkirchen om nog een keer op bezoek te gaan bij nicht van Ma, Evi Schertler-Pannekoek. Met haar 95 jaar zit ze fris en monter in haar rolstoel aan tafel op haar kamer in een verpleeghuis. Ze tovert een brede glimlach op haar gezicht als ze ons ziet. We vallen maar meteen met de deur in huis en vragen Evi wat zij nog weet over de arrestatie van "Oom Wim". Dan zegt ze dat hij dingen over de Gazelle zou hebben verraden. Het was de tijd van de april/mei staking 1943, die zich in Oost-Nederland uitbreidde. Als ik 1+1 bij elkaar optel, luidt de conclusie dat het met de staking te maken heeft. Er was ook een verhaal dat Opa verteld zou hebben, dat hij naar Radio Oranje geluisterd zou hebben en dat dat doorgebriefd was. En dat hij daarom gearresteerd was. Na het gesprek met Evi, houd ik het erop dat Opa met 5 collega's is opgepakt omdat zij "iets" met de staking te maken hadden. Waarvan akte...

We nemen nog een klein foto-albumpje van Evi met heel oude foto's door. Daar staan nog mijn overgrootvader en - moeder op. En er zitten nog foto's in van de trouwerij van mijn moeders volle neef Gerard Pannekoek met zijn vrouw Marianne. En nog veel meer plaatjes. Ook zie ik bekende foto's die ook bij ons zijn. Grappig is dat. Sinds de oorlog geen contact meer hebben, maar wel dezelfde foto's in albums hebben zitten. "Sowas kommt vor...", zeggen ze dan hier. Tegen twaalven moet Evi naar de eetzaal, happen. Evi bevestigd nog eens in woorden en met een grote glimlach, dat ze het leuk vond, dat we er waren. We nemen hartelijk afscheid. Daarna "huggen" we Everdina en Walter.

We zetten koers richting de Herzogstandbahn, een kabinenlift aan de Walchensee. Het is één van de laatste bergbahnen die nog in bedrijf zijn voor de grote revisiesluiting tot het komende winterseizoen in de 2e week van december. Als we boven aankomen kijken we heel mooi op het Karwendelgebergte uit. Normaalgesproken zie je de karakteristieke rotsformaties heel mooi, maar nu niet. Er ligt namelijk poedersuiker op de bergen. Boven lopen we een klein stukje, maar de Horeca daar is al wel dicht ivm betriebsurlaub. Ik loop een stuk omhoog naar de bergkam en maak een filmpje van 360 graden in het rond. We genieten nog even van het uitzicht en gaan dan weer de kabine in om naar beneden te "vliegen".

Dan rijden we langs de Kochelsee richting noorden naar Bad Tölz. In deze omgeving zijn ook veel televisiefilmseries opgenomen. We gaan kijken of we er nog een paar op het spoor komen. We vinden via de collega's van de VVV in Bad Tölz een bed in Posthotel  Kolberbräu midden in het voetgangersgebied. We krijgen een prachtige, ruime kamer met antiek meubilair. Na het inchecken lopen we de stad in. Er zijn hier mooie panden. Mij valt meteen op dat er geen grote, moderne lichtreclamebakken aan de gevels zitten. Alles is heel bescheiden aangeduid met alleen uithangborden van smeedijzer. Er staan mooie, oude panden.

Het is vandaag de elfde van de elfde... jazeker zoals ze hier zeggen is "het vijfde jaargetijde" aangebroken. Maar het is ook het feest van de Heilige Sint Maarten. Er is een optocht van kinderen met lampions van bovenaan de winkelstraat naar beneden, naar de Marienbrunnen, met de klemtoon op de i! Een jonge "soort" geestelijke in een witte jurk leest het verhaal van Sint Maarten voor. Een piepjonge Sint Maarten is er zelf ook bij, te paard notabene en ook de arme sloeber ligt op de grond. Hij heeft het koud (zal wel letterlijk ook) en Sint Maarten snijdt zijn mantel door en geeft de helft ervan aan de sloeber. Wat is nou de moraal van het verhaal, jongens en meisjes? vroeg de man in de witte jurk zich af. Dat jullie niet je jas in tweeën knipt en die deelt met iemand die arm is en het nodig heeft. Nee, dat niet doen, want dan mopperen jullie papa of mama op jullie... :)

Na het Sint Maarten gedoe, gaan we naar het hotel. We besluiten, en om daar te eten. En joehoehoehoehoe! We nemen allebei een gepaneerde schnitzel, Anne met knusperpaneer en eindelijk een keer patat, ik traditionele Wiener schnitzel.  Na het eten gaan we naar boven en zoeken wij de kamer op.