2018-02-17 Terug naar huis

Om 7 uur al aan het ontbijt, weer super verzorgd door Liesl. Ff betalen, dat hoort er ook bij natuurlijk! Nog de laatste spullen in de auto gezet en gaan met die banaan!

Ik rijd het eerste stuk en Bram zit naast me. Verwachte aankomst als we instappen is 16.15 uur. Het eerste uur heeft Bram nog volop praatjes, maar dan wordt hij stiller en stiller. Dan zegt hij dat hij niet lekker is en pakt Bert de "spuugspullen", maar blijkt het net niet snel genoeg. Woeps en in één keer heeft Bram zijn ontbijt eruit gegooid... gelukkig kan hij al weer snel met een lach zeggen, dat hij het eitje van Liesl nog ziet. Misschien weer terugbrengen gaan we maar niet doen. Ik kan snel van de weg af en parkeer ff de auto. Het kussentje dat voor hem lag ligt helemaal onder. Bert tilt hem van zijn stoel om zo min mogelijk zooi te krijgen. Hij poot Bram op zijn hondensloffen in de sneeuw en die staat een beetje beduusd te kijken. Bert gaat met het matje in de sneeuw aan de gang en ik maak de stoel en de vloer schoon. Het kussentje laten we maar achter, want om dat weer helemaal fris te krijgen... gaat toch niet lukken. 

We zetten de rit voort en vanaf de oprit Kufstein Süd gaat het langzaam/stilstaand. De Duitsers checken aan de grens ook nog extra zo te zien. Dan verderop richting Inntal-drei-eck gaat het ook nog langzaam. En dan hebben we nog niet al het oponthoud gehad want ook op het stuk van Rosenheim naar München en de rondweg München is het ook nog kl.....

Op een gegeven moment gaat Bert rijden. De verwachte aankomsttijd is inmiddels uitgesteld naar 18.15 uur. "Er gibt Gummi" om maar met skileraar Wolfi te spreken. Maar dan komen we nog in een paar sneeuwbuien terecht, waarbij de snelheid ook naar beneden moet en we met 100km/u rijden. Maar dat zijn niet zulke lange stukken, zodat al met al we toch wel weer door kunnen rijden.

Al met al rijd ik tegen 19 uur bij Elten van de snelweg af, een beetje onstuimig, zodat ik nogal door moet trappen. Zouden we na een rit van ruim 900 km alsnog de vangrail van dichtbij bekijken... Maar goed, gelukkig kan Bram na de opschudding nog heel nuchter zeggen... oh geeft niet joh... En dan komt Lobith weer in zicht en hebben we de reis veilig en wel achter ons.

Rest mij nog de juffrouw van de filmpjes en de fotos en het nakijken van de teksten te bedanken! En jullie allemaal voor het lezen.